نقش عزت‌نفس آشکار و ناآشکار در پیش بینی نشانگان افسردگی، افکار خودکشی و احساس تنهایی

هدف این مطالعه بررسی ارتباط و ناهمخوانی عزت‌نفس آشکار و ناآشکار با نشانگان افسردگی، افکار خودکشی و احساس تنهایی بود. پژوهش حاضر یک مطالعۀ توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعۀ آماری شامل تمامی دانشجویان دانشگاه فرهنگیان کردستان در سال تحصیلی 97-96 بودند. 95 نفر دانشجو با استفاده از روش نمونه‌گیری داوطلبانه در این پژوهش به‌عنوان نمونه شرکت کردند. ابزارهای اندازه‌گیری شامل مقیاس عزت نفس روزنبرگ، مقیاس ترجیحِ حروف الفبای نام، پرسشنامۀ افسردگی بک، مقیاس افکار خودکشی بک و مقیاس احساس تنهایی بود. با استفاده از تحلیل رگرسیون چندگانۀ سلسله مراتبی، نتایج نشان داد، عزت‌نفس آشکار رابطۀ معکوسی با نشانگان افسردگی، افکار خودکشی و احساس تنهایی دارد. عزت‌نفس آشکار و ناآشکار به‌طور همزمان، ارتباط معناداری با افکار خودکشی نشان دادند. به‌علاوه، ناهمخوانی بین عزت‌نفس آشکار و ناآشکار، ارتباط مثبت معناداری با نشانگان افسردگی و افکار خودکشی نشان داد. جهت ناهمخوانی نیز پیش‌بینی‌کنندۀ مهمی بود. بر این اساس، عزت‌نفس آسیب‌دیده، ارتباط معنادارِ پایایی با افزایش سطح نشانگان افسردگی، افکار خودکشی و احساس تنهایی داشت، درحالی‌که عزت‌نفس دفاعی یا شکننده، فاقد چنین ارتباطی بود. درمجموع، یافته‌های این تحقیق، بینش جدیدی به ارتباط عزت‌نفس آشکار و ناآشکار با نشانگان افسردگی، افکار خودکشی و احساس تنهایی فراهم آورد. ازاین‌رو مدل‌هایی که در سبب‌شناسی نشانگان درونی‌سازی تنها عزت‌نفس آشکار را در نظر می‌گیرند و اثرات عزت‌نفس ناآشکار را نادیده گرفته‌اند بایستی مورد بازنگری قرار گیرند.